Ik vertrek… met mijn gezin naar het Franse platteland

Zes jaar geleden ontmoette ik mijn man op een zomerse avond op een terras in Amsterdam. We werden verliefd en gingen na drie maanden samenwonen. Hij was succesvol vastgoed ontwikkelaar en ik communicatie manager bij een multinational en we hadden ons bestaande leven samen ‘happily ever after’ kunnen voortzetten… Maar er kwamen dromen van iets anders. Van een duurzamer leven, zelfvoorzienend zijn, in een kleine wooncommune en van rust en vrijheid van leven in de natuur. 

“Waarom zouden we we onze goede banen in de stad verruilen voor een onzeker en hard bestaan als boer in the middle-of-nowhere?”

Nu droomt iedereen wel eens ergens van en het kwam dus voor velen toch als een verrassing dat we besloten het roer om te gooien en een boerderij in Frankrijk beginnen! Inmiddels zijn we getrouwd en kregen we twee dochters. Hoewel de meesten van onze familie en vrienden onze plannen steunen, vragen sommigen zich wel af waarom we dit zouden willen…

We kregen vragen als: Waarom zouden we onze goede banen in de stad – met alle voorzieningen zoals winkels, scholen, sociale en culturele activiteiten – verruilen voor een onzeker en hard bestaan als boer in de middle-of-nowhere? Waarom zeggen we onze vertrouwde omgeving en thuisland vaarwel en kiezen we voor een nog onbekende plek met een andere taal en cultuur? Waarom zouden wij, beiden hoog opgeleid en goed verdienend, boer willen worden en zo hard willen werken in weer en wind, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat? Hoe kunnen we ons een boerderij met een lap grond veroorloven inclusief de aanschaf van gewassen en dure machines? Hoe kunnen we aan zo’n risicovol project beginnen, waarbij we het knetterdruk gaan krijgen met het opstarten van de boerderij, verbouwingen, gasten verblijven, de eerste jaren nog zonder oogstinkomsten, terwijl we ook nog twee kleine kinderen moeten opvoeden? Waar zullen de kinderen straks naar school gaan? En de belangrijkste vraag: zullen onze kinderen een betere toekomst krijgen dan wanneer we deze stap niet zouden zetten?

Eigenlijk zien wij alleen maar mogelijkheden en positieve kanten: We zullen veel meer buiten zijn, minder achter een computerscherm zitten, direct met ons werk en de producten die we maken verbonden zijn, eigen baas zijn en meer vrijheid hebben in wat we doen. Het boerenleven is minder duur, jachtig en hectisch, minder veeleisend dan de stressvolle banen die wij gehad hebben en geeft veel meer voldoening.

Al enige tijd waren mijn man en ik onafhankelijk van elkaar op zoek naar iets anders. We liepen beiden tegen de 40, voelden ons gesetteld in ons werk en hadden een fijn sociaal leven. Hoewel ik het communicatie vak altijd heel boeiend heb gevonden, bleef ik er altijd naar verlangen om er iets naast te blijven doen, zoals vrijwilligerswerk.

“Verslaafd geraakt aan mijn maandelijkse inkomen en de zekerheden van het vaste contract durfde ik niet zomaar aan iets nieuws te beginnen.”

In 2016 werd mijn baan door een fusie boventallig verklaard en was ik een aantal maanden werkloos. Als ik wilde kon ik zo weer aan het werk in het communicatievak maar het leek me goed om eens helemaal stil te staan en samen met een coach te proberen er achter te komen wat ik nog echt graag wilde met mijn leven. Welke kant moest het op?

In opdracht van mijn coach dacht ik terug aan wat ik vroeger wilde worden: boerin. Als kind zag ik een tekenfilm serie op tv waarin een klein meisje opgroeide op de boerderij van haar opa en oma. Het was hard werken, maar er was altijd wat te te beleven en er waren zó veel dieren, dat leek me geweldig! De moeder van het meisje werkte in de stad, een vieze plek vol verderf en slechte dingen. Mijn overtuiging was toen dat je op een boerderij dingen leerde die er echt toe doen in het leven: koeien melken, graan malen, oogsten, hout sprokkelen en vuur maken. Kortom voor jezelf zorgen. Toen ik er achter kwam dat een boerin om 5 uur ’s morgens de koeien moet melken, besloot ik dat ik liever iets anders wilde gaan doen. Maar wilde ik dan nu toch een boerderij beginnen? 

Ik kwam er niet uit. Waarom bleef ik mezelf tegenhouden om te dromen? Wat wilde ik nou ècht? Ik vond het moeilijk om van de gebaande paden af te wijken. Verslaafd geraakt aan mijn maandelijkse inkomen en de zekerheden van het vaste contract, durfde ik niet zomaar iets nieuws te beginnen. Bovendien wilde ik niet in een andere sector weer helemaal onderaan de ladder staan.

“Ik zou graag een plek vinden om te wortelen, te aarden, en om een binding mee te voelen. Zo’n plek wil ik aan mijn kinderen geven.”

Het antwoord kwam toen mijn man besloot boer te willen worden. Toen vielen er voor mij een aantal puzzelstukjes op hun plek. Zonder erbij na te denken dacht ik gelijk: Ja, dán kan ik namelijk alles doen wat ik altijd al wilde! Namelijk veel meer buiten zijn, in en met de natuur werken, duurzamer en zelfvoorzienend gaan leven, vrijwilligers begeleiden, activiteiten op de boerderij organiseren én onze kinderen zien opgroeien in een prachtige omgeving. 

We omschreven de boerderij van onze dromen als een gemengd bedrijf met een fruitboomgaard, grote moestuin, kleinvee zoals varkens en kippen, een eigen watervoorziening (bijv een riviertje of meer), stallen, een werkplaats, een winkeltje en huisjes voor verhuur. Een plek waar onze kinderen zorgeloos de wereld kunnen ontdekken, leven met de seizoenen, dieren voeren, eieren rapen, in de hooiberg spelen, een boomhut maken, oogstfeesten, zomerse diners onder de bomen, kampvuurtjes… 

Zo romantisch is het natuurlijk helemaal niet! Het boerenleven is een onzeker bestaan en afhankelijk van de grillen van de natuur. Één keer vorst in de lente of te veel regen in de zomer en je oogst kan naar de knoppen zijn. Om onze risico’s een beetje te spreiden willen we de boerderij combineren met gastenverblijven en sociale activiteiten. Bovendien zijn we niet alleen: al vanaf het ontstaan van onze plannen, gaven mijn schoonzus en haar gezin aan met ons mee te willen en tevens mijn schoonmoeder. Daardoor hebben we meer financiële middelen, meer handen voor het werk en het is ook nog eens veel leuker om het samen te gaan doen met gelijkgestemden!

Terwijl mijn man in deeltijd een agrarische opleiding ging volgen, zochten we naar een geschikte plek voor onze boerderij. Al snel kwamen we er achter dat de boerderij van onze dromen niet in Nederland te vinden was. De grond is duur, er is weinig plek, en het landschap is wat ons betreft nou ook niet echt aantrekkelijk. We weken al gauw uit naar het buitenland en kwamen uit in Frankrijk: het ligt op berijdbare afstand van Nederland, heeft prachtige natuur, er is veel landbouwgrond voor een goede prijs en de Europese subsidies zijn gunstig. Vanwege mijn internationale opleiding spreek ik vrij goed Frans, en ach, die Fransen vallen ook best mee! 

Lees ook: Meervoudig buiten mijn ‘comfort zone’

Het wordt dus niet alleen een carrière switch maar ook emigreren naar een ander land. In mijn kinderjaren ben ik meerdere keren verhuisd en ik heb altijd makkelijk mijn spullen kunnen pakken om te verkassen. Ik hou van reizen en vind het heerlijk om een beetje als een nomade van de ene naar de andere plek te trekken. Maar tegelijkertijd was ik eigenlijk altijd op zoek naar een plek om me echt “thuis” te voelen . Het reizen was altijd tijdelijk en na periodes van lange omzwervingen vond ik het echt fijn om thuis te komen. Ik zou graag een plek vinden om te wortelen, te aarden, en om een binding mee te voelen. Zo’n plek wil ik aan mijn kinderen geven. 

Een van de belangrijkste criteria in onze zoektocht was een goede school voor onze kinderen. Voor ons is dat een Vrije School. Op een landkaart van Frankrijk omcirkelden we de Vrije Scholen en gingen in een straal van “max 40 min met de auto” zoeken naar te koop staande boerderijen. 

Omdat onze kinderen nog niet leerplichtig zijn willen we de stap nu maken. Zodat ze straks op de nieuwe plek naar school kunnen gaan. We zitten op dit moment nog midden in onze tropenjaren (met twee kinderen onder de 4 jaar), die zijn druk en intensief maar ze vliegen om. Voor we het weten gaan de kinderen naar school, en dan verwachten we dat het iets makkelijker wordt, en als we geluk hebben ook iets rustiger. 

Met het zetten van deze stap hoop ik dat we onze kinderen een onbezorgd en gelukkig leven midden in de natuur kunnen geven. Dat zij levenslessen zullen meekrijgen, zoals het werken met de stand van de zon en de maan, de liefde voor het verzorgen van de aarde, dieren en planten, de ontwikkeling van zaadje tot plant en van vrucht tot eindproduct, het invoelend vermogen ontwikkelen om te zien wat een plant of dier of de bodem nodig heeft. 

“We hebben onze banen opgezegd, ons huis verkocht en over een paar weken vertrekken we naar het Franse platteland.”

Inmiddels hebben we een boerderij gevonden met een goede lap grond eromheen. Een paradijsje in Zuid Frankrijk aan de voet van de Pyreneeën. We hebben onze banen opgezegd, ons huis verkocht en binnenkort vertrekken we naar het Franse platteland.

Hoe zal ons leven er over een paar jaar uit zien? Zal het ons net zoals de mensen uit het bekende tv-programma “Ik vertrek” een hoop bloed zweet en tranen kosten om de plek van onze dromen te realiseren? Zullen er tijden van spijt en twijfel zijn? Oh zeker. We zullen totaal uit onze ‘comfort zones’ gerukt worden en ons vertrouwen en geduld zullen op de proef worden gesteld. We zullen uitdagingen en tegenslagen gehad hebben en weer opgekrabbeld zijn. Maar we zullen ook eindeloos veel nieuwe inzichten en ervaringen hebben opgedaan, die we anders in geen tig jaar zouden kunnen opdoen. We zullen nieuwe dingen geleerd hebben en nieuwe mensen leren kennen. En als het mee zit, zullen we een duurzamer en vrijer leven hebben gevonden, in harmonie met onszelf en met onze omgeving. 

---

Wil je op de hoogte blijven? Meld je dan in het rechtermenu aan voor de nieuwsbrief.